Tomasz Bergmann
Artysta multimedialny, operator filmowy, fotograf, muzyk, realizator video-art, reżyser awangardowych reklam i wideoklipów, performer. Jako fotograf współpracował z większością polskich wysokonakładowych tytułów prasowych (Playboy, Twój Styl, Zwierciadło, Elle…). Twórca filmów do spektakli dla teatrów dramatycznych: Loretta, Eva Peron, Sprawa operacyjnego rozpoznania (Teatr Wybrzeże, Gdańsk), A Behanding In Spokane (Teatr im. L. Solskiego, Tarnów), Seks dla opornych (Teatr Współczesny w Szczecinie). Współtwórca muzyki do performancu Teatru Dada von Bzdullov Nietota czy Jakub 2 realizowanego w ramach Festiwalu Tańca, w którym brał również udział jako aktor-performer. Współlider eksperymentalnej formacji muzycznej Mordy, z którą wydał 4 płyty i z którą koncertował zarówno w Polsce jak i innych krajach Europy.
Steven Bernstein
Trębacz/trębacz suwakowy, lider, aranżer oraz kompozytor, który żyje poza muzycznymi konwencjami. Wydał liczne uznane przez krytyków płyty, m.in. Diaspora Soul, Diaspora Blues (wraz z Sam Rivers trio) oraz Diaspora Hollywood. Większość z nich została wydana pod szyldem Tzadik Johna Zorna. Jego zespół Sex Mob koncertuje na całym świecie od roku 1995. Pisał również dla artystów takich jak Lou Reed, Rufus Wainwright, Darlene Love, Elton John, oraz Marvin Pontiac. Bernstein był reżyserem muzycznym wielu projektów Hala Willnera, włączywszy w to hołdy dla Leonarda Cohena, Doca Pomusa oraz Harolda Arlena i stworzył muzykę do filmu Roberta Altmana – Kansas City. Podczas 10 lat bycia członkiem Lounge Lizards Johna Lurie aranżował muzykę do Get Shorty, Clay Pigeons, Fishing With John i wielu innych filmów, dla telewizji oraz innych projektów Johna Lurie. Bernstein grał na trąbce z różnorodną grupą artystów, takich jak: Marianne Faithfull, Linda Ronstadt, David Murray, David Berger, Digable Planets, Sting, Medeski Martin and Wood, Courtney Love, Ryuichi Sakamoto, Don Byron oraz Mocean Worker.
Marcin Cecko
Dramaturg, poeta, performer, fotograf, lider zespołów performersko-muzycznych. Od 2009 r. współpracuje z młodym reżyserem teatralnym Krzysztofem Garbaczewskim, wraz z którym zrealizował spektakle Odyseja w teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu, Gwiazdę Śmierci w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu i Życie seksualne dzikich w Teatrze Nowym w Warszawie.
Izabela Chlewińska
Tancerka, choreografka, pedagożka. Stypendystka prestiżowego programu szkoleniowego DanceWeb w Wiedniu w 2008 roku oraz stypendium Ministra Kultury w Polsce w 2009 roku. Członek Embassy of… – kolektywu blisko 70 artystów z całego świata. Zadebiutowała na scenie w roli Niewidomej w spektaklu Sinobrody – nadzieja kobiet według Dei Loher w reżyserii Rakowskiego | 2004. W latach 2004 – 2008 tancerka Teatru Tańca Alter, w sezonie 2008 – 2009 aktorka Teatru Nowego w Łodzi. Od roku 2008 współpracuje z teatrami dramatycznymi jako choreograf (Teatr Narodowy w Warszawie | Teatr Polski we Wrocławiu | Teatr Nowy w Łodzi). W 2008 roku powstał solowy spektakl Ophelia is not Dead, pokazany miedzy innymi na festiwalu Prisma Forum w Meksyku. W 2009 roku zorganizowała Ophelia is not Dead Festival – spotkanie siedmiorga niezależnych tancerzy z Polski | Serbii | Węgier | Szwecji | Anglii | Kostaryki oraz USA. Od roku 2009 współpracuje z Teatrem Dada von Bzdülöw (Przed południem przed zmierzchem, Le Sacre).
Krzysztof Garbaczewski
Urodził się w 1983 r. w Białymstoku. Reżyser teatralny, absolwent krakowskiej PWST. Laureat Paszportu Polityki. Zadebiutował w 2008 r. Chórem sportowym Elfriede Jelinek w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu, tam też zrealizował Odyseję Homera w adaptacji Marcina Cecki. W wałbrzyskim Teatrze im. Szaniawskiego wystawił Opętanych według powieści Gombrowicza oraz Gwiazdę śmierci Marcina Cecki inspirowaną Gwiezdnymi wojnami George’a Lucasa. We wrocławskim Teatrze Polskim wyreżyserował Nirvanę (na podstawie Tybetańskiej księgi umarłych) i Biesy Dostojewskiego. Jego kolejnym spektaklem było Życie seksualne Dzikich (Nowy Teatr w Warszawie) z tekstem Marcina Cecki, inspirowanym dziełem antropologa Bronisława Malinowskiego.
DJ Lenar
Turntablista niestrudzenie promujący nowe techniki grania na gramofonach i płynnie poruszający się po różnych gatunkach muzycznych – od klezmerskiego Meritum przez reinterpretacje Lutosławskiego. Artysta gra muzykę współczesną m.in. z Andrzej Bauerem, irlandzkie pieśni ludowe grane w duecie z Garthem Knoksem, muzykę do spektakli teatralnych i improwizacje z Johnem Tilburym, Eddiem Prévostem, Frederikiem Blondym czy Thomasem Lehnem. Organizował lub nadal organizuje takie wydarzenia jak Deckonstrukcja, Galimadjazz and Sofa. Grał m.in. na festiwalach „Blurring the Edges” w Hamburgu, „Musica Genera” w Szczecinie, „Musica Polonica Nova” we Wrocławiu, „Turning Sounds” oraz „plain. music”.
Boris Malkovsky
Urodzony w Odessie Rosjanin i Żyd, mieszkający od kilku lat w Polsce. Z muzyką obcuje całe życie. Od czwartego roku życia uczył się gry na pianinie, a jako nastolatek poznawał tajniki improwizacji i kompozycji. Jest kompozytorem, pianistą, aranżerem, producentem, muzykologiem i wirtuozem gry na akordeonie guzikowym. Jego kompozycje odwzorowują szerokie spektrum jego doświadczeń, łącząc muzykę żydowską, klasyczną, cygańską oraz jazz, tworząc poruszające i niepozbawione humoru podróże muzyczne. Boris Malkovsky angażował się w projekty teatralne w Izraelu, grał koncerty w wielu krajach europejskich, USA i Chinach, udzielał się na ponad 30 płytach i wydał dwa autorskie albumy. Drugi z nich, Time Petah-Tikva, ukazał się pod szyldem wytwórni Tzadik Records w serii Radykalna Muzyka Żydowska.
Marcin Masecki
Pianista, kompozytor, absolwent Berklee College of Music w Bostonie. Jedna z najbarwniejszych postaci warszawskiej sceny muzycznej. Współpracował z wieloma artystami, takimi jak m.in. Macio Moretti, Raphael Rogiński, Tomasz Stańko, Andrzej Jagodziński, Pink Freud, Waglewski/Fisz/Emade, Tomasz Pokrzywiński, Ziv Ravitz i Candelaria Saenz Valiente. Laureat wielu nagród, w tym pierwszego miejsca na Międzynarodowym Konkursie Pianistów Jazzowych w Moskwie 2005 oraz Grand Prix w Jazz Hoeilaart ’98 w Brukseli. Prowadzi okołojazzowy sekstet Profesjonalizm, jest dyrektorem pierwszej edycji WOR (Warszawskiej Orkiestry Rozrywkowej), a także członkiem międzynarodowego zespołu Paristetris. Jego najnowszy projekt to POLONEZY – 10-osobowa orkiestra dęta grająca polonezy własnego autorstwa. Jego równoległą pasją jest europejska muzyka klasyczna XVIII wieku, którą prezentuje w nieortodoksyjny sposób i najczęściej w nieortodoksyjnych miejscach. W roku 2012 miała miejsce premiera jego pierwszej płyty z tego gatunku – „Die Kunst der Fuge” Johanna Sebastiana Bacha – zagrana na tradycyjnym fortepianie ale nagrana na dyktafon kasetowy.
Plasticiens Volants
Francuska grupa Plasticiens Volants istnieje od 1976 r. i należy do najsłynniejszych europejskich teatrów ulicznych, cieszących się niesłabnącym uznaniem na całym świecie. Zespół występował na pięciu kontynentach, a do jego najbardziej spektakularnych pokazów należą m.in. ceremonia zamknięcia olimpiady w Barcelonie, oficjalne otwarcie tunelu pod kanałem La Manche, inauguracja paraolimpiady w Sydney. Entuzjastyczny odbiór swoich spektakli Plasticiens Volants zawdzięcza niezwykle oryginalnej twórczości, której wyróżnikiem jest operowanie gigantycznymi, unoszącymi się w powietrzu figurami – balonami wyobrażającymi postaci ludzi i zwierząt, nierzadko rodem z fantastycznych, baśniowych opowieści. Płynącym po niebie obrazom towarzyszą efekty pirotechniczne, świetlne i dźwiękowe.
Joanna Rajkowska
Artystka współczesna tworząca instalacje, przede wszystkim w przestrzeni publicznej. Jest szeroko znana jako autorka projektów: „Pozdrowienia z Alej Jerozolimskich”, którego głównym elementem jest sztuczna palma na rondzie Charles’a de Gaulle’a w Warszawie i Dotleniacz na placu Grzybowskim, którego głównymi elementami były: wzbogacony tlenem sztuczny staw wkomponowany w trawnik miejski i futurystyczne ławki opodal.
Raphael Rogiński
Gitarzysta, kompozytor i wykonawca, improwizator, animator kultury i badacz folkloru muzycznego. Od samych początków działalności twórczej, skupiony jest przede wszystkim na improwizacji wynikającej z jazzu i bluesa i na muzyce etnicznej i ludowej. Głęboko związany z kulturą żydowską, szuka jej miejsca w swojej działalności. Z tych poszukiwań wynikają dwa projekty, których jest liderem, jest to Shofar i Cukunft. Zgłębianie muzyki dawnej zaowocowało projektem „Rogiński gra Bacha” w którym to muzyka Bacha wykonana jest na gitarach preparowanych. Równolegle muzyk jest zaangażowany w projekty związane ze światową sceną nowego jazzu.
Swobodnoje Prostranstwo
Powstał ponad 35 lat temu pod nazwą
Orłowski Teatr Młodzieżowy z inicjatywy
Jurija Kopyłowa. Reżyser stworzył zespół
razem z grupą absolwentów Akademii
Teatralnej w Sankt Petersburgu. Teatr
z Orła jest dobrze znany w Rosji. W 2012 roku
był nagrodzony przez prezydenta RF za
artystyczne dokonania. W ostatnich sześciu
latach na deskach tego teatru odbyły się
premiery sztuk polskich autorów Sławomira
Mrożka (m.in. „Tango”), Andrzeja Stasiuka
(„Noc”), a niespełna miesiąc temu miała
tam miejsce prapremiera rosyjska „Białego
małżeństwa” Tadeusza Różewicza.
Szaza
Patryk Zakrocki i Paweł Szamburski to muzycy, improwizatorzy, animatorzy, którzy od 1999 roku aktywnie działają na stołecznej scenie muzyki improwizowanej i sztuki niezależnej. Prowadzili cykle Galimadjaz oraz Djazzpora, które w dużej mierze przyczyniły się do uformowania warszawskiej sceny muzycznej. Udzielali się min. w takich projektach, jak – Tupika, Meritum, Meoma, Horny Trees, Cukunft, kwartet klarnetowy Ircha Pneumatic. Tworzą muzykę dla teatru, filmu, kina niemego, tańca współczesnego. Współpracowali m.in. z P. Cieplakiem, P. Miśkiewiczem, L. Bzdylem, M. Liberem, K. Globiszem, M. Pieprzycą, K. Kozyrą, P. Borowskim. Działają również w niezależnym wydawnictwie LadoAbc oraz Stowarzyszeniu Kulturalnym Lado – środowisku, którego konsekwentna, trwająca już kilkanaście lat działalność muzyczna, wydawnicza oraz animacyjna przyczyniła się do niezwykle dynamicznego rozwoju nowej muzyki w Polsce.
Teatr Ósmego Dnia
Założony w 1964 roku w Poznaniu jako teatr studencki. W latach siedemdziesiątych był t o
najważniejszy zespół wywodzący się z tego nurtu. Od 1979 roku działał jako teatr zawodowy. Realizowane spektakle były niezwykle ostrymi, ironicznymi komentarzami na temat PRLu. Po sześciu latach działalności w 1985 został formalnie rozwiązany, a większość aktorów wyemigrowała do Włoch. W 1989 roku działalnoś ć teatru w Poznaniu została wznowiona. Długoletnim liderem zespołu był Lech Raczak. Z Teatrem współpracował Jan A.P. Kaczmarek. Lech Raczak oraz aktorzy Teatru Ósmego Dnia – współtwórcy przedstawień tej sceny są laureatami nagrody im. Konrada Swinarskiego – przyznawanej przez redakcję miesięcznika „Teatr” – za całokształt działalności artystycznej.
The Tiger Lillies
Ekscentryczny, angielski awangardowy zespół muzyczny, założony w 1989 w Londynie. Styl Tiger Lillies nawiązuje do europejskiej tradycji kabaretowej (zwłaszcza tej spod znaku Brechta i Weilla), opery, groteski i czarnego humoru. Na wizerunek zespołu składają się obsceniczne, surrealistyczne, a nawet bluźniercze teksty, pisane przez śpiewającego falsetem wokalistę Martyna Jacquesa, nietypowe stroje, makijaż, oryginalne instrumentarium. W 2003 Tiger Lillies byli nominowani do nagrody Grammy za album „Gorey End”, stworzony wspólnie z Kronos Quartet i rysownikiem Edwardem Gorey’em. W skład Tiger Lillies wchodzą: wokalista, akordeonista i pianista Martyn Jacques, basista Adrian Stout i perkusista Mike Pickering.
Sara Teneberg-Bialas i Karsten Troyke
Stefania Sliwka (dziś Sara Bialas Teneberg-Bialas) była jeszcze 13-letnim dzieckiem, kiedy została zabrana z domu przez niemieckich żołnierzy i przewieziona do obozu koncentracyjnego Gross Rosen. Jej nieliczne wspomnienia z wcześniejszego okresu związane są z piosenkami… Trudno opisać kręte losy Sary, wiadomo jednak, że cała jej rodzina została zabita przez nazistów. Z tego, co wie, jej rodzice zginęli w Treblince. Po wyzwoleniu Sara słuchała piosenek w odchodzącym w niepamięć języku jidysz m.in. w Paryżu i w Izraelu i starała się je zapamiętać. W 1980 roku zaprzyjaźniła się z niemieckim aktorem Karstenem Troyke i nauczyła go piosenek, które ocaliła od zapomnienia. Większości z nich nigdy nie wydano.
Mikołaj Trzaska
W 1989 roku rozpoczął studia na ASP w Gdańsku na Wydziale Malarstwa. Wkrótce potem dołączył do zespołu basisty Tymona Tymańskiego „Sni Sredstwom Za Uklanianie”. Grupa ta stanowiła zalążek późniejszego największego fermentu w polskim jazzie przełomu lat 80. i 90. – zespołu Miłość. W latach 1992-2001 współzałożyciel i saksofonista grupy Miłość, jeden z głównych filarów tzw. sceny yassowej. Zespół współpracował m.in. z Lesterem Bowiem i Tomaszem Stańko. Nagrali wspólnie pięć albumów. Od tamtej pory nagrywał i koncertował z wieloma artystami polskimi i zagranicznymi (byli to m.in. Lester Bowie, Ken Vandermark, Peter Brotmann, Jochn Tchicai, Tomasz Stańko, Noel Akchote, Joe Giardullo, Clementine Gasser, Świetliki, Macio Moretti). Autor kilkudziesięciu płyt. Współtworzył zarówno projekty jazzowe (m.in.: Miłość, Łosskot, NRD, The Users, North Quartet, Mikołaj Trzaska Mottlau River Band) jak i muzyczno-literackie (m.in. z Andrzejem Stasiukiem, Jurijem Andruchowych), współtworzył muzykę do filmu Sztos oraz skomponował i wykonał muzykę do filmów Wojciecha Smarzowskiego (2009). Wraz z żoną Aleksandrą prowadzi własne wydawnictwo muzyczne Kilogram Records.